بامهدی ادرکنی

✧✾════✾✰✾════✾✧
زهرى می‌گوید: در شبى تاریک و سرد

على بن حسین علیه السلام را دیدم

که مقدارى آذوقه به دوش گرفته می‌رود
عرض کردم: یابن رسول الله!

این چیست به کجا می‌برید؟
حضرت فرمودند: زهرى! من مسافرم

این توشه سفر من است

می‌برم در جاى محفوظى بگذارم تا هنگام

مسافرت دست خالى و بى توشه نباشم
گفتم: یابن رسول الله! این غلام من است

اجازه بفرما این بار را به دوش بگیرد

و هر جا می‌خواهی ببرد
فرمودند: تو را به خدا بگذار من خودم

بار خود را ببرم تو راه خود را بگیر و برو

با من کارى نداشته باش
زهرى بعد از چند روز حضرت را دید

عرض کرد: یابن رسول الله

من از آن سفرى که آن شب درباره‌اش

سخن می‌گفتی اثرى ندیدم
فرمود: سفر آخرت را می‌گفتم

و سفر مرگ نظرم بود که براى آن

آماده می‌شدم!
سپس آن حضرت هدف خود را از بردن

آن توشه در شب به خانه‌هاى نیازمندان

توضیح داد و فرمود:

آمادگى براى مرگ با دورى جستن از حرام

و خیرات دادن به دست مى‌آید

?بحارالانوار، جلد ۱

°❀°▪️°❀°▪️°❀°▪️°❀°

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ